Dichter van lichte zeden

Ik heb geen zin in opdracht iets te schrijven!
Ik wil geen woord van dit gedicht verzinnen.
Ik wil zo heel dicht bij mezelf nu blijven –
gedichten zijn gedachten hier van binnen.

En waarom zou ik leugenloon gaan innen?
Ik liet me door het volk tot waanzin drijven.
Laat anderen de wol der woorden spinnen –
want later zal slechts ’t ware woord beklijven.

Hoewel… voor ’n beetje roem wil ik wel rijmen.
Ik dien de sceptici graag van repliek
En tracht de scherven weer aaneen te lijmen.
Ik toon mijn achtertong aan het publiek,

hoewel dit met mijn eer niet is te rijmen –
want wat ik voel is “vrouw” maar niet publiek.

Dichter van lichte zeden

Productiewerk

Grijze fabriekshallen doen groeien het verlangen.

Fabrieken herbergen mateloze ambitie.

Industrieterreinen scheppen schoonheids-

Verlangen. Kleur en vorm.

 

Dit is de werkvloer; dit is een blauw domein

Van overalls en staal. Geen vrouwen –

Vrouwen, naakte posters aan de muur.

 

Het leven is vlakker hier.

De radio golft van groots verlangen.

Muziek schreeuwt van eeuwige liefde.

Wij zingen mee.

 

Veel hebben de mensen niet.

Veracht ze niet, beklaag ze niet.

Dit is hun leven.

 

Troost schenkt de koffieautomaat.

De korte pauzes zijn verlossing.

Men wacht nu op een kleine hemel. De bel

Van de bevrijding klinkt: ‘t is weekend.

Productiewerk

Familie-album

 

Je houdt het album in de warmte van je hand, de hele tijd,

Want foto’s zijn de scherven van je leven,

Want foto’s zijn een kleurig mozaïek van het verleden.

 

Blader terug in tijd en ruimte,

Zie jezelf als jong –

Je bent een kind nog maar.

En wie van al die mensen om je heen

Heeft je begrepen?

Nu, zie je broer, je zus,

En zie je ouders – en ze leven nog.

Zie jezelf als pasgeboren, hulpeloos

In armen van liefde en pijn.

 

Kijk verder terug, je vader en je moeder

Zijn nog jong. Zwart-wit, een bruidsboeket,

De bloemen zonder kleuren. Hij draagt

Een zwarte hoed, een witte jurk voor haar.

Twee gouden ringen, verzegeling van hun verbond.

Hoeveel liefde hadden zij te geven?

Hoeveel daarvan heb jij gekregen –

En wat heb je vergeten?

 

Kijk verder terug – je vader en je moeder

Zelf nog kinderen. Je ziet ze aan de hand

Van “pa en moe”. Ze lachen

Naar het vogeltje, vol verwachting.

En hoeveel van hun dromen zijn ze nu vergeten?

Zien zij in jou zich verder leven?

 

En blader weer vooruit, je ziet jezelf als kind

En ouder, steeds ouder – en ben je nu volwassen,

Volgroeid als een boom, je wortels in het verleden,

Je takken omhoog reikend in de lucht, de toekomst in?

 

Dit hier is je heden.

 

Je houdt het album in je hand, de hele tijd.

 

© Hans Gaasenbeek

 

Familie-album

Equilibrium

Gelijk en vrij te zijn, mijn idealen:

Een eenheid – mensen van gelijk gewicht,

Twee zielen in bijzonder evenwicht,

Ze hoeven in elkaar niet te verdwalen.

 

En niemand die hun toekomst kan bepalen,

Ze worden niet door droom-angsten belaagd,

Ze zijn vol moed, en aan elkaar gewaagd –

Dit zal zich zeker in “geluk” vertalen.

 

Hier staan we samen, nu. Ons dwingt geen plicht,

Wij zijn der liefde krachtige kanalen.

In dit moment is alle tijd verdicht;

Ik ben ook niet meer bang te zullen falen.

 

En geen platonisch denkbeeld dat ons plaagt –

Jij komt en gaat – en bent dan vrouw of maagd.

Equilibrium